094 - Zelfacceptatie

Mijn bril en ik... Zeg eens eerlijk... in hoeverre ben jij in staat om jezelf te accepteren zoals je bent? In hoeverre ben je volledig OK met jezelf? In hoeverre kun je tegen jezelf zeggen: ‘Zelfs als er helemaal niets verandert dan is het OK en hou ik evengoed van mezelf?’ In hoeverre vind je jezelf oprecht mooi en aantrekkelijk als je in de spiegel kijkt?

Het klinkt misschien tegenstrijdig. Maar alle verandering begint met acceptatie. En vaak denken we massaal dat wanneer we onszelf accepteren of wanneer we de situatie accepteren dat we dan niet meer in beweging komen. Dat we dan nooit meer de dingen gaan doen die nodig zijn of waarvan we vinden dat we ze moeten doen.

Wanneer je jezelf niet accepteert, heb je de buitenwereld en de mening van anderen nodig om te bevestigen dat je OK bent en om in jezelf te kunnen geloven

• Je wacht op goedkeuring van de omgeving voordat je ergens aan begint
• Je hebt aanmoediging nodig om door te blijven gaan
• Je manipuleert mensen zodat ze positief over je denken
• Je bent bezig om mensen te overtuigen dat wat je doet goed is
• Je denkt dat je eerst moet afvallen voordat je goed genoeg bent

Maar wanneer je jezelf volledig accepteert zoals je nu bent. Wanneer je nu, op dit moment, helemaal en totaal OK bent met jezelf. Dan maakt het niet meer uit wat anderen vinden. En kun je alle energie die je nu nog besteedt aan goed willen zijn en aan goed zorgen voor jezelf.

In deze podcast vertel ik je het verhaal van mij en het gevecht met mijn bril. En hoe dat jarenlang mijn zelfacceptatie in de weg heeft gezeten. 

Veel luisterplezier

Ben jij in staat om jezelf te accepteren zoals je bent?

Dag mooie vrouw! Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: in hoeverre ben jij in staat om jezelf te accepteren zoals je bent? In hoeverre ben je volledig OK met jezelf? In hoeverre kun je tegen jezelf zeggen: ‘Zelfs als er helemaal niets verandert dan is het OK en hou ik evengoed van mezelf?’ In hoeverre vind je jezelf oprecht mooi en aantrekkelijk als je in de spiegel kijkt?

Ik weet van mezelf dat het een lange weg is om daar te komen. Tenminste, dat was het voor mij. Mijn hele jonge leven ben ik gepest. En ik dacht altijd dat het kwam vanwege mijn eigenwijze haar en mijn jampotglazen. Ik bedoel, ik heb plus 6 en kan zonder bril echt niet heel veel zien. Dus toen ik begin twintig was besloot ik om contactlenzen te nemen. Maar vanwege mijn sterkte, gecombineerd met de cylinder die ik nodig heb, kon ik destijds alleen maar harde lenzen nemen. Het was horror, maar ik voelde me echt wel enorm sexy. Dus ik had de pijn en het ongemak er allemaal voor over.

Als ik op de fiets zat met wind tegen had ik enorme steken in mijn ogen. Soms, als ik aan het lezen was, vielen ze er gewoon uit. Ik heb het een aantal jaren volgehouden, maar uiteindelijk smeekte mijn ex me zo ongeveer om alsjeblieft een bril te nemen en te stoppen met de lenzen. Ik ging overstag en kocht een bril. Wat een opluchting. Maar tegelijkertijd voelde ik mezelf niet meer sexy. Ik was weer terug naar mijn oude sullige en slome studiehoofd. Dat was tenminste hoe ik het ervaarde. Ik was er zo niet gelukkig mee. Maar ja, de pijn en irritatie van de lenzen was ook niet wat ik wilde.

Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen besloot ik nog een poging te wagen met lenzen. Inmiddels waren er voor mijn sterkte ook mogelijkheden met zachte lenzen en ik was dolgelukkig dat het inderdaad werkte. Ik kon er goed mee zien en de sexy versie van Carola was terug. Ik voelde me niet langer meer Willemijn, maar eindelijk weer Anouk uit Gooische Vrouwen. Ik had mijn totale gevoel van sexy-ness gekoppeld aan mijn contactlenzen.

Maar ja, zoals dat gaat na je veertigste krijg je op een gegeven moment de behoefte aan een leesgedeelte in je bril. En in mijn geval dus in mijn lenzen. En dat was zelfs met de huidige technieken een behoorlijke uitdaging kan ik je vertellen. Ik heb echt van alles geprobeerd, maar ik zag er gewoon te weinig mee. En geloof me, ik heb echt een geweldige optometrist die alles met mijn heeft uitgeprobeerd. Ik denk echt dat ze een van de betere van Nederland is. We hebben het zelfs gehad over de optie om te laseren. Maar ook dat kun je maar een paar keer doen en eerlijk gezegd ging het me te ver. Ik ben heel terughoudend met dit soort ingrepen, ook omdat je gewoon niet weet wat het effect is op de lange termijn. En ik ben zuinig op mijn ogen.

Dus inmiddels waren we aardig uitgeprobeerd met de lenzen. En in de tussentijd werden mijn ogen in rap tempo steeds slechter. Dus ik moest gewoon een bril, of ik wilde of niet. Man wat was ik daar ongelukkig mee. Ik voelde me gelijk weer een enorme suffe doos. Ik haatte het ding. Maar ja, ik had het nodig. En uiteindelijk besloot ik dan maar om er het beste van te maken. Onder het mom: ‘Het is wat het is’ kocht ik een bril die paste bij mij en ging ik weer als brillenhoofd door het leven.

Dit is inmiddels een aantal jaar geleden. En weet je wat nu zo bijzonder is? Afgelopen april was ik weer bij mijn optometrist. En zij gaf aan dat we nog één optie niet uitgeprobeerd hadden met lenzen en dat waren op maat gemaakte, harde lenzen. Ze vroeg of ik dat wilde? En in een soort van pavlov reactie zei ik ja. Maar toen ik eenmaal op weg was naar huis bedacht ik me of ik het echt nog wilde. Ik was inmiddels gewend aan mijn bril, had echt een leuke kekke nieuwe bril uitgezocht en voelde mezelf voor het eerst ook sexy met bril. En ik kwam tot de conclusie dat het OK was. Dat ik OK was en dat het niet de lenzen waren die ervoor zorgden dat ik me sexy voelde. Maar mijn gedachten over mezelf met of zonder bril. Ik heb de lenzen uitgeprobeerd en gelijk kwamen alle horror ervaringen uit het verleden weer naar boven. Zodra ik ze in had wist ik weer hoe ellendig het voor me was destijds en waarom ik gestopt was met harde lenzen. Dus ik heb ze teruggebracht. Ik heb ze ingeleverd. En in plaats daarvan heb ik nog een nieuwe bril uitgezocht. Opnieuw een kek, gaaf montuur. Want het fijne is dat mijn ogen inmiddels stabiel zijn. En dat betekent dat ik met brillen kan gaan wisselen. En ik heb besloten dat ik dat vanaf nu gewoon ga doen. Ik gun mezelf vanaf nu regelmatig een nieuwe bril. Omdat ik mezelf supersexy voel met bril tegenwoordig. Iets dat ik echt nooit had kunnen bedenken.

Dat is waar het over gaat met zelf acceptatie. Ik geloof werkelijk dat zelf acceptatie de enige weg is naar blijvende verandering. Als ik nu kijk naar mezelf en mijn bril. Ik bedoel, ik draag al een bril vanaf dat ik vier jaar ben hè. En mijn hele leven lang heb ik bedacht dat ik een suffe doos ben vanwege die bril. Dat ik gepest ben vanwege die bril. Dat mensen mij niet wilden vanwege mijn bril. Het zat echt heel diep. Ik dacht altijd dat mijn bril schuld was. Daarom wilde ik er vanaf. Vijftig jaar lang heb ik mezelf in allerlei bochten gewrongen omdat ik me niet sexy voel met een bril.

Maar inmiddels weet ik dat mijn bril geen schuld was. Het waren mijn gedachten over mezelf met een bril. En al deze gedachten hebben gezorgd voor een strijd met mezelf en een zoektocht naar de juiste contactlenzen. Maar die strijd is nu voorbij. Vanaf nu wordt het een strijd om niet steeds een leuke nieuwe bril uit te zoeken ha, ha. Want nu ik heb geaccepteerd dat ik nou eenmaal een bril nodig heb en anders naar mezelf ben gaan kijken met bril zie ik het ene leuke montuur na het andere.

Ineens is het geen probleem meer. Maar juist een leuke bijkomstigheid dat ik een bril moet dragen. Doordat ik mezelf heb geaccepteerd op dat stukje, doordat ik helemaal OK ben met mezelf met een bril merk ik dat ik rust heb op dat gebied. En dat ik me goed voel over mezelf op dat gebied. Waardoor er steeds meer ruimte komt voor mij en voor wie ik ben. Ik sta mezelf steeds meer toe om mezelf te zijn. Om steeds meer van mezelf te laten zien. Om mezelf niet meer anders voor te doen dan ik ben.

Het klinkt misschien tegenstrijdig. Maar alle verandering begint met acceptatie. En vaak denken we massaal dat wanneer we onszelf accepteren of wanneer we de situatie accepteren dat we dan niet meer in beweging komen. Dat we dan nooit meer de dingen gaan doen die nodig zijn of waarvan we vinden dat we ze moeten doen.

Maar ik denk dat het tegenovergestelde het geval is. Wanneer je jezelf steeds meer kunt accepteren zoals je bent, hoef je geen energie meer te steken in al die rookgordijnen die je opwerpt. Je hoeft je niet meer oncomfortabel te voelen. Al die energie die vrijkomt omdat je niet meer vecht met jezelf kun je gaan gebruiken om de beste versie van jezelf te creëren en om van de tweede helft van je leven de beste helft te gaan maken. Heel veel dingen die je nu doet omdat je jezelf nog niet volledig accepteert zoals bent, zorgen ervoor dat je ook een heel stuk van jezelf niet laat zien. Waardoor je andere mensen aantrekt dan de mensen die echt passen bij jou. En daardoor creëer je ook een leven dat nog niet naadloos aansluit wie je bent. Immers, jouw leven is een reflectie van hoe jij je van binnen voelt. En het is een reflectie van de mate waarin je verbonden bent met jezelf.

Wat ik wil voor jou is dat jouw leven een exacte weerspiegeling gaat worden van de persoon die je werkelijk bent. Niet van de persoon die je denkt dat je moet zijn. Maar van de persoon die je heel bewust kiest te zijn.

Je brein zal je vertellen dat je alleen in beweging komt wanneer je een hekel hebt aan jezelf. Of wanneer er een goede reden is om in beweging te komen. Het zal je vertellen dat je een stok achter de deur nodig hebt. Maar weet je… Wanneer je jezelf niet accepteert, ga je in gevecht met jezelf. En daardoor ga je juist precies die dingen doen die je nu net niet meer moet doen. Je bent dan misschien wel in beweging en dat voelt uiteraard goed. Want het voelt altijd goed als je dingen doet. Maar de vraag is of je wel in de juiste richting aan het bewegen bent. Waarschijnlijk niet.

Omdat je de dingen die je doet, dan doet vanuit de verwachting dat je leven dan beter wordt. Kijk naar mij met mijn lenzen. Ruim tien jaar heb ik gedacht dat ik niet meer sexy was omdat ik een bril ‘moest’. Omdat het niet lukte met lenzen. Ja ok, ik kon wel lenzen dragen, maar ik zag er echt bar weinig mee. Dus waarom zou ik mezelf dat aandoen alleen maar omdat ik me dan sexy kon voelen. Juist door het hele proces van acceptatie dat ik helemaal OK ben zoals ik ben, voel ik me nu ook sexy met bril. Juist met bril. Bizar, maar waar. Ik heb jarenlang in de richting bewogen van lenzen en ik was iedere keer opnieuw stiksjacherijnig en verdrietig als het weer niet lukte. Verre van sexy dus. En nu is dat omgekeerd. En ik voel me rustig en ik voel me ontspannen over mijn beslissing om vanaf nu regelmatig een leuke nieuwe bril uit te zoeken.

Ik was in beweging, ik was constant bezig om een probleem op te lossen in mijn hoofd, met een strategie buiten mezelf. Ik was bezig in de verkeerde richting. En daarmee maakte ik het probleem, de frustratie alleen maar erger. Ik deed de dingen die ik deed vanuit de verwachting dat ik me beter ging voelen over mezelf. Vanuit de verwachting dat ik dan lekkerder in mijn vel kwam te zitten. Ik hing mijn hele geluk en goede gevoel op aan een paar contactlenzen. Bizar, maar waar. Ik dacht werkelijk dat ik pas echt van mezelf kon houden als ik geen bril meer nodig had. Dat ik me echt pas sexy kon voelen met contactlenzen.

En nu ik er zo op terugkijk is het helemaal OK. Het was weer een stapje dat nodig was om dichter bij mezelf te komen. Ik weet nu dat ik niet eerst goed hoef te worden voordat ik goed kan zijn. Ik weet nu dat ik van mezelf kan houden ook met bril. Dat mijn bril juist een deel is van mij. En ik ben echt ontzettend blij dat ik aan een kant van de wereld woon waar het heel normaal is om een bril te kunnen kopen. Ik bedoel, aan de andere kant van de wereld was ik nu praktisch blind geweest denk ik.

Het punt is dat wanneer je jezelf niet accepteert. Dat je brein altijd de wereld en de mensen om je heen zal proberen te controleren. Het gevolg daarvan is dat de dingen die mensen zeggen pijn zullen doen omdat je brein denkt dat hun mening betekent dat ze je afwijzen. Zoals in mijn geval: je ziet er zo anders uit met een bril, het is spannender als je geen bril draagt. Inmiddels weet ik dat mijn oude overtuigingen gespiegeld werden. Want het enige dat in zo’n geval gebeurt is dat de buitenwereld jouw afwijzing van jezelf spiegelt. Meer dan dat was het niet.

Wanneer je jezelf niet accepteert, heb je de buitenwereld en de mening van anderen nodig om te bevestigen dat je OK bent en om in jezelf te kunnen geloven

• Je wacht op goedkeuring van de omgeving voordat je ergens aan begint
• Je hebt aanmoediging nodig om door te blijven gaan
• Je manipuleert mensen zodat ze positief over je denken
• Je bent bezig om mensen te overtuigen dat wat je doet goed is
• Je denkt dat je eerst moet afvallen voordat je goed genoeg bent

Maar wanneer je jezelf volledig accepteert zoals je nu bent. Wanneer je nu, op dit moment, helemaal en totaal OK bent met jezelf. Dan maakt het niet meer uit wat anderen vinden. En kun je alle energie die je nu nog besteedt aan goed willen zijn en aan goed zorgen voor jezelf.

Iedere dag opnieuw loopt er zoveel energie weg in al die gevechten die we hebben met onszelf. Aan al die dingen waarvan we denken dat ze nodig zijn om gelukkiger te zijn. Of er mooier en beter uit te zien. In de Eetgeluk Universiteit ga ik je helpen om daarmee te stoppen. Je gaat stapje voor stapje de verbinding met jezelf herstellen en vanuit die verbinding en zelf acceptatie ga je andere keuzes maken voor jezelf. Ga je je ineens realiseren van hè, wat wil ik? Wil mezelf dit nog langer aandoen omdat ik wil voldoen aan een of ander ideaalbeeld uit het verleden? Klopt het wel wat ik nu denk? Is dit wat ik wil voor mezelf voor de rest van mijn leven?

Exact die vraag heb ik mezelf ook gesteld als het gaat over mijn contactlenzen: ‘Is dit wat ik wil voor mezelf? Heb ik dit ervoor over? Heb ik het ervoor over om iedere dag opnieuw de hele dag pijn aan mijn ogen te hebben? Heb ik het ervoor over om iedere dag opnieuw eigenlijk net te weinig te kunnen zien? Is het echt waar dat ik sexyer ben met lenzen? Of maakt het eigenlijk niet uit? Heb ik al het gedoe ervoor over, is dit echt wat ik wil voor mezelf?’

En het antwoord op al deze vragen is Nee. Nee, ik heb al het gedoe er niet meer voor over. Ik heb alle pijn en irritatie er niet meer voor over. Ik heb het er niet meer over dat ik eigenlijk te weinig kan zien en daardoor ’s-avonds hoofdpijn heb. Dat is niet wat ik wil voor mezelf.

Om diezelfde reden ben ik ook gestopt met het dragen van corrigerend ondergoed. Ik heb me kort geleden nog even laten verleiden, maar ik merk dat ik het gewoon niet meer wil. Ik wil mezelf niet meer in een dwangbuis wringen. Liever kies ik voor kleding die past bij mijn lichaam en die lekker zit. Waarin ik me lekker voel.

Ik merk dat ik steeds meer weiger om mezelf nog langer aan te passen aan de buitenwereld. Kort geleden was een vriendin van mij op bezoek uit Zuid Duitsland. En ze droeg een speciale ring die haar metabolisme in kaart bracht samen met een of ander blaasding dat dan kon meten wanneer haar lichaam in vetverbrandingsmodus was. Ze had een speciale app op haar telefoon waarin ze vervolgens al haar macro’s kon tracken. En dat allemaal omdat haar man een opmerking had gemaakt over haar menopauze buikje. Dat ik overigens bijna met het blote oog niet kon zien. Geloof me, mijn buik is echt wel tien keer dikker. Ik had met haar te doen. Ik zag haar onzekerheid, ik zag haar strijd met zichzelf, ik zag haar wanhopige pogingen om alles goed te doen en de wens om die buik te verminderen.

En weet je, ik ben zo blij dat ik daar niet meer ben. Dat ik echt zo OK ben met mijn lichaam en zo blij ben met mijn lichaam. Inclusief buik en inclusief bril. Het is OK en ik ben OK. Ik kies er iedere dag voor om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Om mezelf iedere dag opnieuw weer te geven wat ik echt nodig heb. En ja, ik eet iedere dag chocola en ja ik eet soms ook weleens een gebakje of een bak friet of een hamburger. En ik weet dat als ik dat allemaal niet zou doen dat ik waarschijnlijk wel af zou vallen. En misschien komt er ooit een dag dat ik daarvoor kies. Maar op dit moment heb ik gewoon totaal niet die behoefte. Ik heb veel meer de behoefte om echt iedere dag een stukje meer mezelf te kunnen zijn. Om iedere dag opnieuw mezelf verder te ontdekken. Om iedere dag opnieuw het contact met mezelf verder te herstellen. En mijn werk, mijn bedrijf, de Eetgeluk Universiteit helpt me daar iedere dag opnieuw bij. Dit is het proces dat ik doormaak en dat ik deel met al die vrouwen die het ook zo goed kunnen gebruiken. Ik help jullie met mijn proces, met mijn weg naar mezelf en ik kan alleen maar heel dankbaar zijn voor deze prachtige reis. En voor het feit dat jullie allemaal met mij mee op reis zijn of gaan. De reis naar jezelf is echt met recht de mooiste en meest boeiende reis van je leven. Misschien is het wel waar het leven over gaat.

Dus dank dat je luistert, dank dat je misschien wel ook meedoet aan de Eetgeluk Universiteit, dank dat je dit avontuur ook aangaat. Voor jezelf en met jezelf. Wat de reden dan ook is. Ik weet dat het je dichter naar jezelf gaat brengen en dat het je gaat helpen om steeds lekkerder in je vel te zitten. En daardoor ben je net als ik ook een voorbeeld voor al die andere vrouwen en dochters en nichtjes in je leven. Doordat jij steeds meer jezelf durft te zijn en durft te laten zien, krijgen zij steeds meer de ruimte om ook te zijn wie ze zijn. Hoe mooi is dat? Verbeter de wereld, accepteer jezelf. Misschien moet dat wel ons nieuwe motto zijn vanaf nu. Ik wens je een heerlijke week!