104 - Ik ben zo saai...

Voor zolang als ik me kan herinneren vind ik mezelf saai. En dan niet een beetje saai... Ik vind mezelf echt een mega, gigantische, saaie, duffe doos. Soms vind ik mezelf zelfs zo saai dat ik zelfs mezelf verveel. Echt waar…

Nu wordt het inmiddels wel beter. Met name de laatste jaren heb ik er steeds meer vrede mee. Maar o, o, o…. wat was het een strijd. Ik wilde namelijk helemaal niet mijn briljante saaie zelf zijn. Ik wilde die fantastische-glamour-interessante-vrouw-van-de-wereld zijn…

Zo’n vrouw waarbij altijd de haren goed zitten. En waarbij de kleding altijd onberispelijk is. Die nog sexy en elegant is in een vuilniszak met een ceintuurtje eromheen. Die altijd iets spannends te melden heeft. En die altijd wel iets leuks kan bedenken om te doen. Zo’n Anouk uit Gooische vrouwen, je begrijpt me wel…

Maar ja, ik ben Carola. Ik ben eigenlijk meer een Willemijn…. Ik hou namelijk helemaal niet van ‘gedoe’. Als je mij nette kleren aantrekt, heb ik daar binnen vijf minuten minimaal drie vlekken op gemaakt. En als ik het niet zelf heb gedaan, dan heeft er wel een hond op gekwijld of een kat ingehangen. Of ik ben zelf ergens achter blijven haken…

Sexy ‘off-shoulder’ truien vind ik te koud. Net zoals dunne bloesjes trouwens. En hoge hakken doen gewoon echt te zeer aan mijn voeten. Bovendien zijn die helemààààl niet praktisch met een weiland voor de deur…Dus tsja hoe handig was die wens nou eigenlijk helemaal?

Eten om dingen leuker te maken

Hoe handig is het om die sexy-vrouw-van-de-wereld te willen zijn. Iedere dag, op ieder moment en in iedere situatie… Gelukkig had ik een oplossing gevonden voor al die momenten dat ik het even niet was (dus altijd). Ik ging eten om mijn eigen saaiheid te doorbreken. Ik ging eten om dingen leuker te laten lijken dan ze waren. Als ik at dan was de wereld ineens een stukje minder saai.

• Niets te vertellen? Ik nam een bak chips
• Mezelf vervelen? Ik nam nog een stuk chocola
• Een gezellige middag met vriendinnen? Ik at me er doorheen

Afgelopen week had ik het erover met mijn coach. Samen met haar heb ik een oplossing bedacht voor mijn gevoel van ‘saaiheid’. Werkelijk, ik had het zelf kunnen bedenken. Maar soms heb ook ik even wat hulp van buitenaf nodig. 

Ik vertel je er alles over in de podcast van deze week. Ik vermoed dat je er zomaar eens heel veel aan zou kunnen hebben. Ow enne: hij is niet saai, dat beloof ik je!

Veel luisterplezier! 

Deze week in de Podcast: Ik ben zo saai

Dag mooie vrouw! Gisteren had ik een gesprek met mijn coach. Ja, ik heb een coach. Ik heb zelfs meerdere coaches. Ik zal niet zeggen dat ik aan elkaar hang van coaches, want dat is niet zo. Maar ik laat mezelf wel regelmatig coachen. Omdat ik het belangrijk vind om mezelf te blijven ontwikkelen. Zeker wanneer je ouder wordt is het belangrijk om je jezelf te blijven stretchen en jezelf te blijven uitdagen. En daarom investeer ik in de beste asset die er is, namelijk mijn brein. Heb je er ooit weleens zo over gedacht? 

Niet je huis of je auto of je bankrekening, maar je brein is het meest waardevolle dat je bezit. Jouw brein geeft vorm aan je hele leven. Alles dat je ooit hebt gecreëerd, maar ook alles dat je ooit gaat creëren begint in je brein. Dus jouw huis, jouw auto en jouw huidige bankrekening zijn een exacte weerspiegeling van alle overtuigingen die leven in je brein. Het begint echt allemaal in je voorstellingsvermogen, in je vermogen om te dromen. En in het vermogen om in jezelf te geloven. Maar ook in het vermogen om door te gaan terwijl je nog niets ziet. De kwaliteit van je brein speelt hierin een belangrijke rol. De kwaliteit van jouw brein bepaalt de kwaliteit van je gedachten en gevoelens. En dat bepaalt vervolgens weer de kwaliteit van de acties die je onderneemt en het leven en de resultaten die je creëert voor jezelf.

Investeer in je brein

Dus wanneer de economie slechter gaat of wanneer je leven even niet loopt zoals je wilt, investeer dan niet in dingen, maar investeer in je brein. Investeer in jezelf. Investeer in het denken van andere gedachten, investeer in het geven van andere betekenissen aan je verleden, investeer in je creatiekracht. Dat is de basis voor je leven. Op welke leeftijd dan ook. Jouw brein is jouw basis. Met jouw brein kun je geld creëren, met jouw brein kun je gezondheid creëren, met jouw brein kun je relaties creëren, met jouw brein kun je een bedrijf creëren, met jouw brein kun je een boek schrijven, met jouw brein kun je kunst creëren. Het maakt niet uit waar je blij van wordt. Jouw brein is de basis. Leer hoe je het kunt managen en je hebt de sleutel te pakken tot een rijk en vervullend leven.

Kwaliteit van leven

Om die reden investeer ik ieder jaar opnieuw minimaal een nieuwe keuken aan waarde aan coaching. Ik investeer in mijn brein omdat ik weet dat wat ik daarin stop, uiteindelijk tien keer terugkomt in de vorm van een grotere kwaliteit van leven. En ook omdat ik ervan hou om de diepte in te gaan. Ik hou ervan om mezelf beter te leren kennen. Ik geef toe, dat is niet altijd leuk, zeker niet wanneer je een man hebt die daar ook van houdt. En die ontzettend wakker is. Dus we dagen elkaar regelmatig tot op het bot uit. En tegelijkertijd geeft me dat ook heel veel voldoening, om samen te groeien in onze relatie. Om iedere keer opnieuw weer allerlei verborgen overtuigingen naar boven te toveren. Een keertje goed te vloeken omdat ik me betrapt voel en er dan echt serieus naar te kijken.

Valse overtuigingen van mijn brein

Zo heb ik mijn hele leven al de overtuiging dat ik echt focking boring ben. Het begon al op de lagere school waar ik natuurlijk zo’n lekkere nerd was. Ik was te dik, had piekhaar (toen bestonden er nog geen krullenkappers) en ik had een bril met plus 5 jampotglazen. En daarbij was ik natuurlijk ook nog een van de slimste kinderen in de klas. Plus, ik kan niet tegen oneerlijkheid. Dus ik nam het altijd op voor de underdog-kinderen in de klas. Met als gevolg dat ik natuurlijk al snel zelf de underdog in de klas was. Dus ik werd gepest.

Pesten als rode draad in mijn leven

Toen ik een nieuwe fiets had gekregen met gekleurde jasbeschermers, gemaakt van draad, waren die er na een dag allemaal afgesloopt. Ik ben meerdere keren zo hard ingezeept dat mijn bril doormidden brak. En zo was er nog veel meer ellende. Alleen tijdens de proefwerkweek wilde iedereen graag naast me zitten. Hoe zou dat nou toch komen ha, ha. Dit heeft mijn hele schoolleven geduurd. Het begon op de lagere school, maar ging gewoon door op de middelbare school en zelfs op de HEAO. Het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel, maar het pesten, maar ook het buitensluiten was wel een behoorlijke rode draad in het hele verhaal.

Anders zijn dan anderen

Nu ik er achteraf op terugkijk als de persoon die ik nu ben, snap ik het wel. Ik zag de dingen toen al anders dan de meeste mensen. En dan ben je al snel een outcast. Ik hield niet van uitgaan, ik hield niet van dom gelul over dingen die nergens over gingen (zoals mijn leeftijdsgenoten allemaal deden). Ik dronk geen alcohol, doe ik trouwens nog steeds niet. Ik vind het niet lekker en ik begrijp het niet. Ik bedoel: wie gaat er nu vrijwillig bedorven vruchtensap drinken en daarna een hele dag rondlopen met een verdoofd gevoel of hoofdpijn? Ik hou mijn brein liever helder. Bovendien, met mijn verslavingsgevoelige brein is de kans groot dat als ik aan de alcohol zou beginnen dat ik dan al snel ergens onder een brug zou landen. Dus ik hou het maar gewoon op water en gemberthee.

Diepere betekenis van het leven

Ik was als kind al bezig met bijna doodervaringen (op mijn vijftiende) en met de diepere betekenis van het leven. Met spiritualiteit. We hebben het nu over de jaren tachtig hè… Dus dat was voor de meeste mensen echt nog een ver van mijn bed show. Ik las de Celestijnse belofte en vanuit daar schoot ik door naar de boeken van Anthony Robbins over NLP. Ik verslond ze omdat het voor mij zo ontzettend klopte: je kunt echt zelf je leven creëren.

Eten om je leven leuker te maken

Er is maar één ding dat staat tussen jou en jouw dromen en dat is je brein en het feit dat je nooit hebt geleerd hoe het werkt en hoe je het kunt managen. En intussen zat ik avonden achter elkaar te breien op de bank. Of ik was aan het lezen of ik was buiten in mijn tuin aan het rommelen. Dat was zo’n beetje wie ik was. En ik leukte mijn leven op met eten. Eten was er altijd om het leven wat leuker, wat spannender te maken. Dat is hoe ik mijn studententijd door ben gekomen. Door vooral veel te eten…

Met mijn coach had ik het over social media. En dat ik het zo verschrikkelijk vind. Zoals zoveel ondernemers met mij. Maar ja, ik moet aanwezig zijn vanwege mijn bedrijf. Er zijn nou eenmaal veel vrouwen die mij vinden via Facebook en Instagram. Mijn Social Media planner zegt dan, kom Carola, laten we wat reels gaan doen. En iedere keer als ik eraan denk, dan schiet ik totaal in een kramp. Want: wat moet ik daar dan vertellen? Maar ook: waarom? Mijn leven is gewoon echt focking boring. Echt. Ik sta op, ga met de honden lopen, ga aan het werk, eet tussendoor een keertje een boterham of een kop soep, ga nog meer werken, ga weer met de honden lopen en daarna kook ik eten en kijken we een beetje tv. Of haak ik wat of lees ik een boek. Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd ten opzichte van vroeger.

Zitten mensen wel op mij te wachten?

Maar ja, moet ik dat dan posten op social media? Wat voor reel gaat dat dan worden? Eentje van mij hakend of lezend op de bank? Wie zit daar nou op te wachten… Aan de andere kant… is dat niet het leven voor de meesten van ons. We zijn altijd wel genegen om alleen de afwisseling, de uitzonderingen te posten, maar is dit niet waar het voor de meesten van ons over gaat? En vervolgens is er dan dat knagende stemmetje in je dat zich afvraagt, is dit het nou? Moeten we niet meer spelen? Moeten we niet meer plezier maken? En vervolgens gaan we dan maar eten, in de hoop dat dit dan het plezier geeft waar we naar op zoek zijn.

De kunst van vervelen

Het is zomaar een gedachte hoor. Maar zou het niet de bedoeling kunnen zijn dat je leven focking boring is? Zou dat niet exact de bedoeling zijn? Want wanneer dat het geval is, is er veel meer ruimte voor jou. Er is veel meer ruimte om te zijn. Om je te verbinden met jezelf, met andere mensen om je heen. Met de natuur. Met het leven. We zijn zo ontzettend bang geworden om onszelf te vervelen. Ik zie het aan de kinderen, ik merk het aan mezelf. Zodra ik even niets te doen heb duik ik in mijn mobiel. Ga ik op Pinterest uren zitten turen naar haakpatronen en keukens. Over Pinterest gesproken, wist je dat er een gelukkige eter account is op pinterest dat je kunt volgen? Dat even als Loekie tussendoor. Overigens, die keukens hebben echt wel een doel hoor, want in ons nieuwe huis zit een hele oude keuken die we uiteindelijk een keertje willen gaan opknappen. Of ik kijk naar jurkjes en naar schoenen die ik niet nodig heb. In plaats van naar binnen, ga ik naar buiten. In plaats van me te verbinden met mezelf en te voelen hoe ik me voel, leid ik mijn gedachten af met allerlei lege dingen uit de buitenwereld. En uit frustratie ga ik vervolgens eten.

Gebrek aan verbinding met jezelf

Tenminste, dat is wat ik deed. Tegenwoordig doe ik dat niet meer. OK, af en toe nog, maar over het algemeen weet ik inmiddels dat me dat niet helpt. Dus vaak stop ik dan na een paar happen. Want ik weet dat eten het gebrek aan verbinding met jezelf niet kan oplossen. Eten is ook geen goed middel om frustratie of boosheid over jezelf op te lossen. Of om ontevredenheid met je leven weg te eten. Het is eigenlijk wel grappig: al die dingen die we doen om ons op de korte termijn beter te voelen, maken het probleem op de lange termijn meestal alleen maar groter. Is je dat weleens opgevallen?

Een andere betekenis geven aan hoe je dacht dat was

Afijn, terug naar mijn verhaal. Ik was in gesprek met mijn coach. We hadden het over mijn Social Media fobie. En mijn ‘ik ben zo boring’ verhaal in mijn hoofd. En ze vroeg aan mij of ik misschien een ander woord zou kunnen bedenken voor saai. Uiteindelijk kwamen we uit op no-nonsense. En dat past wel vind ik. Ik ben niet saai. Ik ben no-nonsense. Het is zo bijzonder hoe het werkt om een andere betekenis te geven aan mezelf. Om het oordeel dat ik mijn hele leven over mezelf heb gehad anders te gaan zien. En anders te gaan noemen. Om er heel bewust voor te kiezen om mezelf niet langer meer saai te noemen, maar no-nonsense. Alle negatieve associaties die ik heb bij saai, zijn niet langer meer van toepassing. Ik kan ineens mijn voorheen saai eigenschappen waarderen. Omdat no-nonsense voor mij een heel andere betekenis heeft. Ik hou namelijk van no-nonsense. Ik hou van eenvoud, van geen opsmuk, van terug naar de basis. Ik hou van inhoud en van de kleine dingen. Van kijken naar wat er wel is in plaats van naar wat er allemaal niet is en wat er allemaal verkeerd gaat.

De kracht van coaching

Dat is wat coaching kan doen. Dat is hoe krachtig een coach kan zijn. Zelf zit je in de fles en zie je vaak niet meer wat je doet waardoor je steeds opnieuw hetzelfde rondje loopt. Waardoor je keihard aan het werk bent en gewoon niet begrijpt wat je nu verkeerd doet. Maar het kan dus al in zoiets heel eenvoudigs zitten als in een woord dat je denkt over jezelf. In mijn geval het woord saai. Dat woord, dat oordeel dat ik meer dan vijftig jaar heb gehad over mezelf heeft mijn hele leven gekleurd. 

Mijn hele leven lang ben ik bezig geweest om vooral maar heel hard te bewijzen dat ik niet saai ben. Waardoor ik mezelf aan alle kanten heb verloochend en steeds meer kwijt ben geraakt. Ik heb allerlei dingen gedaan om vooral maar te laten zien dat ik niet saai ben. Dingen die helemaal niet passen bij wie ik eigenlijk ben. Keer op keer ben ik mezelf voorbij gerend uit angst om saai gevonden te worden.

Wie wil je zijn?

Zo heb ik bijvoorbeeld rond mijn dertigste mijn breinaalden opgeborgen omdat ik niet langer meer een saaie doos wilde zijn. Pas rond mijn veertigste heb ik ze weer uit de mottenballen gehaald. En ik vond het heerlijk om weer lekker te kunnen prutsen op de bank. Zo heb ik de afgelopen jaren meerdere saaie delen van mezelf afgestoft. En gelukkig mag het nu ook weer steeds meer. Gelukkig komen we steeds meer tot de conclusie dat het leven niet gaat om alles wat je hebt en wat je doet, maar om wie je bent. En misschien nog wel meer: om wie je wilt zijn. Wie wil je zijn? Wie kies je te zijn op dit moment in jouw leven? Kies je ervoor om te geloven dat je saai bent (zoals ik mijn hele leven heb gedaan) of kies je ervoor om vanaf nu no-nonsense te zijn. Bizar hè, hoe een betekenis, hoe een woord, alles kan veranderen. 

Woorden hebben impact

Maar zo werkt het wel. Je kunt jezelf nu te dik vinden, of sneu omdat je niet voldoet aan bepaalde verwachtingen die je hebt van jezelf. Of omdat je niet voldoet aan hoe je denkt dat het hoort of zou moeten. En vervolgens kun je vanuit het gevoel van teleurstelling je leven vorm gaan geven. Maar je kunt ook kijken voor jezelf hoe je dit anders zou kunnen formuleren. Wat zou een woord zijn dat je ook kunt gebruiken en waarmee je een totaal andere betekenis kunt geven aan dezelfde situatie. Hoe zou het zijn als je stopt met denken dat je te dik bent, maar in plaats daarvan bijvoorbeeld zou gaan denken: ik ben een mens. Of: ik heb een gewicht. Hoe zou dat de kijk op jezelf veranderen?

Identificatie met wat je denkt te zijn

En waarschijnlijk gaat je brein nu gelijk helemaal los en zegt het: ja, maar Carola, ik ben echt te dik. En misschien is dat inderdaad ook zo. Misschien ben je echt veel te dik. Misschien ben je zelfs wel moddervet volgens de huidige BMI-regels. So what? Hoe helpt het je om dat keer op keer tegen jezelf te blijven zeggen? Ik heb een vriend die het grootste deel van zijn leven veel te dik is geweest. En iedere keer als mensen dan tegen hem zeiden: Je bent nu echt wel heel dik, dan zei hij steevast: denk je dat ik dat zelf niet zie als ik in de spiegel kijk? Dat weet ik zelf echt wel. Dat hoef je me niet te zeggen. Ik ben meer dan mijn gewicht. Door actief te blijven focussen op je gewicht hou je het in stand en blijft het een deel van je huidige persoonlijkheid. 

Wie zou je willen zijn?

Dus waarom zou je dat keer op keer naar jezelf gaan bevestigen? Je bent een mens en je hebt een gewicht. Je bent niet je gewicht. En je bent ook niet je gedachten over je gewicht. Je bent zoveel meer dan dat. Iedere keer dat je denkt ‘ik ben te dik’ dan geef je aan je brein het signaal dat dit is wie je bent. Dat je gewicht onderdeel uitmaakt van jouw huidige identiteit. Hoe voelt dat? En hoe zou het voelen als je daar een andere betekenis aan gaat geven voor jezelf? Wat zou een andere gedachte kunnen zijn die je ook kunt denken en waarmee je de focus gaat verleggen van je gewicht naar wie je wilt zijn? Wie zou je willen zijn?

Focus verleggen en omdenken

In mijn geval heb ik de focus verlegd van ‘ik ben saai’ naar ‘ik ben no-nonsense’. Wat zou voor jou een ander woord zijn dat je zou kunnen gebruiken voor iets van jezelf waar je op dit moment niet zo blij mee bent? Wordt het niet eens tijd om te stoppen met denken dat je te dik bent, of dat je niet goed bent met geld, of dat je niet geschikt bent voor een relatie of dat niemand je wil aannemen? Hoe zou je vanaf nu over jezelf willen praten? Welk verhaal zou je vanaf nu over jezelf willen geloven? Het begint bij het veranderen van één woord. Wat is het woord dat jij graag zou veranderen.

Ik geef je een paar voorbeelden om je op weg te helpen:

•  Van saai naar no-nonsense
•  Van dik naar romig of goed gevuld
•  Van sneu naar dapper of zelfstandig
•  Van lelijk naar karakteristiek
•  Van chaotisch naar creatief
•  Van ADHD naar Einstein brein
•  Van dom naar anders intelligent

Ga eens luisteren naar hoe je praat over jezelf en haal die woorden eruit die niet goed voelen voor je en vervang ze eens door een beter voelend woord. Ga er eens mee spelen en kijk wat er gebeurt.