118 - Alles of niets denken

Wat ik heel veel vrouwen zie doen als ze iets willen bereiken is dat ze het gevecht aangaan met zichzelf. Dat ze gaan denken in alles of niets. Of iets is helemaal geweldig. Of iets is helemaal ruk.

In de alles-fase maken ze een woest plan met allerlei dingen die ze gaan doen. En vaak is dat het standaard rondje van gezonder eten, meer bewegen en op tijd naar bed. Ze zijn geobsedeerd door hun gewicht en door wat ze wel en vooral niet mogen eten. Ze lopen eindeloos hard, ook al zijn ze helemaal kapot en gilt hun lichaam om een pauze.

En als het dan tijd is om naar bed te gaan zijn ze zo kapot dat ze niet kunnen slapen van vermoeidheid. We weten allemaal dat dit geijkte rondje niet werkt. Tenminste niet als je het doet vanuit een enorme kramp. Vanuit een obsessie voor het resultaat.

Maar wat ook niet werkt is wat ik de 'lariefarie methode' noem. Namelijk denken fuck it, ik stop ermee en ze nemen me maar zoals ik ben. En vervolgens helemaal lekker Body Positivity gaan zitten doen. Waarbij je alles compleet aan je laars lapt en tegen jezelf zegt dat je mooi bent, terwijl je er geen zak van gelooft.  

In beide gevallen laat je jezelf in de steek. In het eerste geval ga je het gevecht aan met jezelf en in het tweede geval neem je jezelf niet serieus. Veel vrouwen dansen heen en weer tussen deze twee uitersten. Het is een soort van crazy eight. Als je niet bezig bent met het ene, dan ben je bezig met het andere. En dat komt, omdat je brein gevangen zit in alles of niets denken.

In deze podcast ga ik je er alles over vertellen en ik ga je een manier aanreiken om los te breken uit het alles of niets denken.  

Veel luisterplezier!

GRATIS BREINHACKS!

Vind je alles dat je leert in de podcast interessant? Dan ga je ook heel blij worden van het e-book dat ik voor je heb samengesteld met daarin mijn VIJF beste Breinhacks om vanaf vandaag weer controle te krijgen over je eetgedrag.  

Je kunt ze HIER gratis downloaden

Podcast over alles of niets denken

Dag mooie vrouw! De week is alweer voorbij dus het is weer de hoogste tijd voor een nieuwe aflevering van de Eetgeluk Podcast. Voor een praatje van Caatje, zoals mijn lieve vriendin Anita dan zou zeggen. Dus laten we dat maar gaan doen.

Maar, voordat ik begin wil ik iedereen die een comment of sterren resentie heeft achtergelaten enorm bedanken. Alle reviews die gepost worden dragen ertoe bij dat Spotify deze podcast steeds serieuzer gaat nemen en dus aan steeds meer vrouwen gaat laten zien. Ik heb van een aantal vrouwen de vraag gehad hoe je dat dan doet, die sterren geven. En dat werkt als volgt. Je gaat naar de Eetgeluk Podcast in Spotify en daar druk je onder de afbeelding op de drie puntjes. Vervolgens kies je voor show beoordelen en dan kun je daar het aantal sterren geven dat jij vindt dat de podcast waard is.

En wat zo leuk is: als je daarvan een foto maakt en deze mailt naar support at de gelukkige eter.nl dan maak je kans op een gratis 1-1 coachsessie met mij. En eigenlijk doe ik dat niet meer omdat ik ruimte wil houden in mijn agenda voor het creëren van geweldige nieuwe dingen. Maar ik vind het zo cool dat zoveel vrouwen luisteren en betrokken zijn bij deze podcast dat ik besloten heb om deze maand een gratis coachsessie te verloten onder iedereen die sterren geeft of een comment achterlaat onder de podcast. Ook hiervoor geldt: als je een screenshot maakt van je comment en dat mailt naar support at de gelukkige eter.nl dan ding je mee naar een gratis 1-1 coachsessie met mij.

Surdeg uit Zweden een andere manier van leven

Goed, terwijl ik deze aflevering van de podcast schrijf, ligt de derde poging van mijn zuurdesembrood in de oven te bakken. Ik ben echt heel benieuwd wat eruit komt. Hier in Zweden is het echt een heel ding, zelf zuurdesembrood bakken. Surdeg noemen ze het hier. Het is een ware kunst. Als je de boekhandel ingaat dan vind je echt tafels vol met boeken over surdeg bakken. Het bakken van surdeg staat hier echt synoniem voor een andere manier van leven. Voor leven vanuit verbinding met jezelf en met de dingen die je eet. En dan heb ik het over letterlijke en figuurlijke voeding.

En ik snap het wel. Want wanneer je echt een goed zuurdesembrood hebt gegeten, dan is al het fabrieksbrood ineens supersaai en doods. Heel raar is dat, maar zo ervaar ik het in ieder geval wel. En zoals je misschien wel weet ben ik geen voorstander van tarwe, dus ik ben druk in de weer met het maken van een spelt zuurdesembrood. En geloof me, het is een heel gedoe. Maar als het dan lukt, met de nadruk op als… dan is het wel echt dubbel genieten. Tenminste, zo stel ik mezelf dat voor.

Leerproces en geduld

Maar, het is dus een leerproces. En het is een enorm gedoe. Want eerst moet je een starter hebben, die heb je nodig om het brood te laten rijzen. En wat de bacteriën in de starter ook doen is dat ze een deel van het voorverteringsproces voor hun rekening nemen waardoor de meeste gluten in het brood al zijn opgegeten voordat het brood in de oven gaat. Vervolgens moet je eindeloos vaak het brood kneden en weer laten rusten, en dan weer kneden en weer laten rusten en dan weer kneden en weer laten rusten. En mijn ongeduldige brein vindt dat maar helemaal niets. Mijn brein is meer de effe snel een broodje bakken. En als dat niet gelijk lukt, dan maar niet. Dus toen ik vorige week mijn eerste mislukte broden uit de oven haalde, echt, je kon er een moord mee plegen, keihard waren ze… baalde ik en dacht ik gelijk: nou, dan maar niet. Ik haal ze wel bij de bakker. Ik ga dit nooit leren. Maar inmiddels weet ik natuurlijk dat dit gewoon mijn brein is dat een teleurstelling wil voorkomen en doe ik daar verder weinig mee behalve heel bewust een andere gedachte denken, namelijk: ooit gaat het me lukken, ik ga dit nailen, al moet ik er tien jaar over doen.

Het lijkt me namelijk zo ontzettend cool om gewoon mijn eigen gezonde brood te kunnen bakken. Dus dat is waar ik op focus iedere keer als mijn brein de andere kant op wil. Bovendien kost een echt goed zuurdesembrood van de biologische bakker hier rond de 7 euro per stuk. En een zelf gebakken zuurdesembrood kost me 1 euro per stuk. Dus die rekensom is natuurlijk snel gemaakt. Ik ben en blijf natuurlijk een Nederlander.

Net zolang doorgaan tot het lukt

Dus met die gedachten in mijn hoofd heb ik de buurman gebeld, die echt heel goed schijnt te zijn in het bakken van zuurdesembrood en samen hebben we mijn betonbroden geanalyseerd. Ik heb van hem een aantal tips gekregen en toegepast en nu ligt dus brood nummer drie in de oven te bakken. En als gezegd, ik ga net zolang door totdat het lukt. Ooit ga ik dit kunnen en als ik dan terugkijk dan ga ik zeggen, ik dacht dat het heel moeilijk was, maar eigenlijk is het heel simpel…

En misschien heb je dat nu ook wel met je eetgedrag. Misschien vraag je je ook af of het ooit gaat lukken om weer een relaxte relatie te creëren met eten. Of je dit ooit gaat nailen. Maar ook hoe al die andere vrouwen dat doen die schijnbaar geen enkel probleem hebben met eten. Die soms zelfs vergeten om te eten. Die gewoon iets lekkers kunnen laten staan als ze vol zitten. Ik heb dat ook jarenlang gehad. Terwijl ik nu dus gewoon een van die andere vrouwen ben. Ik ben nog wel bezig met eten, maar dat is meer rond het uitproberen van nieuwe en gezondere recepten en vooral rondom het vereenvoudigen van mijn eetgedrag. Want als we straks onze moestuin hebben, dan moet ik het doen met de dingen die daarin groeien. Dus dat betekent mee eten met de seizoenen en werken met wat er is. En vooral eenvoudige recepten creëren. Want daar hou ik van, van eenvoud. Ik geloof dat de ware overvloed te vinden is in eenvoud. Maar goed, we dwalen af. Waar ik het vandaar met je over wil hebben is alles of niets denken.

Ons brein denkt: het lukt niet ik ben niet goed

Net zoals ik had met mijn brood: het lukt niet, dus ik stop ermee. Of het lukt niet, dus het is niet goed. Of, en dat is waar ons brein eigenlijk naartoe wil: het lukt niet dus ik ben niet goed, of ik doe het niet goed. En dat is wat ik heel veel vrouwen zie denken. Overigens ben ik daar zelf ook erg goed in hoor, ik doe daarin niet onder voor welke vrouw dan ook. Tenslotte ben ik ook maar een mens met een brein.

Wat ik heel veel vrouwen zie doen is dat ze iets willen bereiken. En nu is dat in mijn tak van sport natuurlijk dat ze willen afvallen. Of dat ze lekkerder in hun vel willen zitten. Of alle twee. Want vaak denken we dat die twee samen horen. En wat ze dan vervolgens doen is dat ze het gevecht aangaan met zichzelf. Ze maken een woest plan met allerlei dingen die ze gaan doen. En vaak is dat het standaard rondje van gezonder eten, meer bewegen en op tijd naar bed. En dat standaard rondje lopen ze eindeloos.

Obsessie met gewicht en afvallen

Ze zijn geobsedeerd door hun gewicht en door wat ze wel en vooral niet mogen eten. Of door wat ze wel hebben gegeten dat ze eigenlijk niet hadden mogen eten. Ze lopen eindeloos hard, ook al zijn ze helemaal kapot en gilt hun lichaam om een pauze. En als het dan tijd is om naar bed te gaan zijn ze zo kapot dat ze niet kunnen slapen van vermoeidheid. Waar ze vervolgens weer enorm veel stress van krijgen want slaap is belangrijk als je wilt afvallen… En doordat ze niet goed hebben geslapen, hebben ze de volgende dag veel meer honger dan normaal. Nou ja, je snapt denk ik wel waar ik naartoe wil. En dat is dat het geijkte rondje niet werkt. Tenminste niet als je het doet vanuit een enorme kramp. Vanuit een obsessie voor het resultaat.

Neem me zoals ik ben!

Maar wat ook niet werkt is wat ik de larie farie methode noem. Namelijk denken fuck it, ik stop ermee en ze nemen me maar zoals ik ben. En vervolgens helemaal lekker Body Positivity gaan zitten doen. En alles compleet aan je laars lappen. Je sportschool abonnement opzeggen en alleen nog maar gaan bewegen als je er zin in hebt. Tegen jezelf zeggen dat je mooi bent terwijl je er geen zak van gelooft. Of beginnen aan intuïtief eten en vervolgens alles eten wat los en vast zit vanuit het geloof dat het dan vanzelf weer in balans gaat komen.

In beide gevallen laat je jezelf in de steek. In het eerste geval ga je het gevecht aan met jezelf en in het tweede geval neem je jezelf niet serieus. Het tweede geval doet me een beetje denken aan je kind op de wereld zetten en vervolgens zeggen nou, je redt het wel hè. Je bent mooi en prachtig en je weet alles al dus het komt wel goed.

Dansen tussen twee uitersten

Maar dit is wel wat veel vrouwen doen. Veel vrouwen dansen heen en weer tussen deze twee uitersten. Het is een soort van crazy eight. Als je niet bezig bent met het ene, dan ben je bezig met het andere. En waarom? Alleen maar omdat je denkt dat je er goed uit moet zien om je goed te kunnen voelen. Omdat je denkt dat je heel veel moet doen om heel veel te bereiken. Omdat je denkt dat je alleen maar door hard te werken een goed resultaat kunt bereiken. En dat komt omdat je brein gevangen zit in alles of niets denken.

Hoe "misschien" denken alles kan veranderen

Ik wil je graag een andere manier aanreiken. Ik wil je graag aanreiken om te gaan denken in misschien. Misschien is de manier om een brug te bouwen tussen alles of niets. Misschien is de manier om los te breken uit de crazy eight. Misschien helpt je brein om te gaan denken in mogelijkheden in plaats van in absolute waarheden of onwaarheden.

• Misschien hoef je niet eerst af te vallen voordat je lekker in je vel kunt zitten
• Misschien kun je ook op een andere manier je doel bereiken
• Misschien is er iets heel anders nodig dan het volgende dieet
• Misschien kun je ook sporten gaan volgen die je leuk vindt, met als doel plezier, in plaats van afvallen
• Misschien zie je iets over het hoofd en heb je hulp of tips nodig
• Misschien wil je veel te snel
• Misschien denk je dat het moeilijk is, maar is het heel makkelijk

Misschien is het verschil tussen alles of niets. Misschien helpt je om te stoppen met struggelen en vechten met jezelf. Misschien helpt je brein om te gaan denken in mogelijkheden.

Misschien helpt je brein om niet in de valkuil te stappen van de volgende strijd met jezelf. Want dat is waar je brein heel goed in is. Als iets niet lukt, dan moet je nog harder gaan werken. Nog minder gaan eten, nog meer gaan trainen, nog strenger zijn voor jezelf. Maar op een gegeven moment kom je op een punt dat dit niet meer gaat. Dat je gewoon alles hebt gegeven. En dat is dan vaak het moment dat je opgeeft en vervolgens naar de andere kant springt. Naar de larie farie kant, naar gedachten als:

• Dit gaat me nooit lukken
• Ik loop echt zo ontzettend achter
• Ik heb niet genoeg tijd
• Wanneer moet ik alles doen
• Morgen kan ik uitrusten, nu moet ik even doorpakken
• Ik kan het me gewoon niet veroorloven
• Als ik dit af heb dan ga ik wat leuks doen
• Ik ga het nooit redden allemaal, het is teveel

Misschien is de weg naar blijvenden verandering

Wanneer je niet langer meer wilt strijden met jezelf. Wanneer je jezelf wilt bevrijden uit de eet-dieetspiraal, weet dan dat je brein daar moeite mee heeft. Je brein houdt niet van misschien. Je brein houdt van zekerheid. En alles of niets geeft die zekerheid. Dus je brein zal altijd die kant op willen. Omdat het nog niet begrijpt dat misschien de weg is naar blijvende verandering. Het zal er daarom voor zorgen dat je steeds opnieuw jezelf druk maakt om het getal op de weegschaal of weer het volgende rondje body positivity of intuïtief eten gaat lopen. Zelfs als je merkt dat je broek steeds strakker gaat zitten.

Misschien is dus de derde optie. Misschien zorgt ervoor dat je ruimte gaat creëren voor het proces dat nodig is om de verbinding met jezelf te herstellen. Zodat je vanuit die verbinding met jezelf de beslissingen kunt maken die nodig zijn. Maar ook constant kunt blijven bijsturen.

Verleg de focus van het resultaat naar het proces

Misschien helpt je om wanneer de resultaten uitblijven, of wanneer de resultaten tegenvallen te blijven zoeken naar de dingen die je misschien nog over het hoofd hebt gezien. Het helpt je om te blijven geloven in het feit dat je dit kunt. Dat het je ooit gaat lukken. En ieder ding dat je opmerkt dat je misschien nog kunt verbeteren dat pak je op en ga je verbeteren. Misschien helpt je om de focus te verleggen van het resultaat naar het proces van iedere dag op nieuw jezelf verbeteren.

Het gaat erom dat je blijft geloven in jezelf. Dat je erin blijft geloven dat het je ooit gaat lukken. En dat je de manier gaat vinden die werkt voor jou. Net zoals ik nu doe met mijn desembrood. Als dit brood niet lukt, dan baal ik natuurlijk even stevig, maar ik neem het hele proces opnieuw door en kijk wat ik kan verbeteren. Ik blijf erin geloven dat ik het kan. Ik bedoel, als de buurman het kan, en als mijn beste vriendin het kan, en als zoveel andere vrouwen het kunnen, dan kan ik het ook. En vanuit het geloof dat het ooit gaat lukken blijf ik mezelf aansporen om door te blijven gaan. Zonder dat ik met mezelf in gevecht ga en zonder dat ik in de larie farie houding schiet.

Vecht of vlucht modus van je brein

Het punt met vechten met jezelf of jezelf onder stress zetten, is dat het ervoor zorgt dat je geen toegang meer hebt tot je mensenbrein. Vechten en stress zijn voor je oerbrein signalen dat je in gevaar bent en zodra het dus merkt dat je je zo voelt, dan zal het de leiding overnemen. Waardoor je in vecht-vlucht modus terechtkomt. En dat activeert survival denken, oftewel alles of niets denken.

Dat gaat dus niet werken. Maar wanneer je gaat kijken naar wat het probleem nu werkelijk is en waar je niet aan je eigen verwachtingen voldoet, dan kun je het op gaan lossen. Dan kun je iedere keer kijken naar wat er aan de hand is en waarom het misschien niet werkt. Maar wat dat wel van je vraagt is dat je super eerlijk durft te zijn naar jezelf. Je denkt misschien dat je je keurig aan je eetplan hebt gehouden, maar is dat ook echt het geval? Je denkt misschien dat je alles hebt gedaan dat nodig is, maar is dat ook echt het geval? Vanuit welke intentie heb je de dingen gedaan? Is je verwachting naar jezelf wel realistisch geweest? Wil je het misschien te snel of te goed doen? Waar ben je toch nog het gevecht aangegaan met jezelf? Waar veroordeel je nog dat je jezelf veroordeelt?

Stap uit het dieetdenk brein

Dit lieve dames, dit is het proces. Dit is wat er nodig is om je brein uit de dieetdenk modus te gaan halen. Want dieetdenken is alles of niets denken. Dieetdenken is een survival modus van je brein. En de enige manier om daaruit te komen is door het woord misschien toe te gaan voegen. Misschien helpt je om de brug te maken tussen alles of niets.

Iedere keer als je merkt dat iets niet lukt, vraag jezelf dan af of er misschien iets is dat je anders zou kunnen doen. Misschien kun je het probleem anders benaderen, misschien kun je andere gedachten denken over het probleem. Misschien is het niet eens een probleem maar een enorme kans. Misschien kun je vragen om hulp, misschien kun je het op een andere manier proberen. En vervolgens ga je het doen. Net zo lang totdat je merkt dat het gaat werken voor je. Net zo lang totdat je resultaten gaat zien.

En voordat je nu denkt dat het dan klaar is… helaas pindakaas… dit is de school of life. En dat betekent dat wanneer je een les geleerd hebt, dat de volgende les zich weer aandient. Of dat wanneer je een doel bereikt hebt, dat het volgende doel zich weer aandient. En die doelen worden steeds uitdagender naarmate jij als persoon je ontwikkelt.

Persoonlijke ontwikkeling en groei 

Maar net zoals jij je ontwikkelt, ontwikkelt de wereld zich ook. Dus wat misschien tien jaar geleden perfect werkte, werkt nu weer heel anders. Er zijn andere technologieën, andere opvattingen en ook jij hebt weer een ander doel. Of een groter doel. En wanneer je de dingen gaat oppakken vanuit vechten met jezelf zal je brein weer in alles of niets willen gaan denken. 

Het gaat er dus om dat je echt gaat geloven dat je iets kunt. Want dat zorgt er uiteindelijk voor dat je het werk gaat doen dat nodig is om het te realiseren. Wanneer je jouw doel zodanig aan je brein presenteert dat je brein gelooft dat je het kunt, dan zal het je gaan helpen om al die kleine dingen te doen die nodig zijn om je doel te bereiken.

Je zult dan iedere stap die nodig is in het proces vol vertrouwen gaan zetten. Wanneer je echter je doel als een soort van onmogelijk iets hebt verkocht aan je brein, dan zal het ervoor zorgen dat je bij de minste of geringste scheet die dwars zit zult denken: ik doe het wel een andere keer. En we weten natuurlijk allemaal dat er nooit een andere keer komt.

In kleine stappen

Als het dus gaat om het bereiken van je doel is het belangrijk dat je het woord misschien gaat gebruiken. Misschien gaat je helpen om de lessen te halen uit alle dingen die je doet. Om jezelf constant te verbeteren. En uiteindelijk worden alle traptreden onderweg naar je doel gevormd door een optelsom van alle ervaringen die je hebt opgedaan. Iedere kleine les die je hebt geleerd vormt een traptrede op weg naar jouw doel.

Iedere les die je hebt geleerd draagt bij aan het resultaat dat je behaalt. Dus des te meer lessen je hebt geleerd, des te beter het resultaat zal zijn.