119 - Zelfacceptatie

Hoe zou de wereld eruit zien als we allemaal onszelf volledig en onvoorwaardelijk zouden accepteren zoals we zijn? Als ieder mens dat zou doen. Nu, op dit moment?

Als we niet meer zouden proberen om onszelf of om een ander te veranderen? Als iedereen volledig goed zou zijn, zoals hij of zij is? Hoeveel problemen en oorlogen zouden dan spontaan oplossen?

Het punt is dit: iedereen vindt tegenwoordig wel ergens iets van. En iedereen voelt zich ook geroepen om daar wat van te zeggen. Vervolgens zijn er dan weer mensen die daar dan weer iets van vinden. En voordat je het weet heb je een eindeloze discussie die nergens over gaat. 

Maar het is onmogelijk om het iedereen naar de zin te maken. Als je het iedereen naar de zin wil maken, dan is er één grote verliezer en dat ben je zelf. Je verliest dan uiteindelijk de verbinding met jezelf.

Ik geloof oprecht dat dit één van de grote redenen is waarom zo ontzettend veel vrouwen worstelen met hun eetgedrag en zelfbeeld. Omdat ze zich constant aanpassen of omdat de omgeving van hen verlangt (of hen de suggestie geeft) dat ze beter zijn of pas echt geaccepteerd worden wanneer ze zich aanpassen. Waardoor ze zichzelf steeds verder kwijtraken en steeds meer innerlijke stress krijgen, omdat ze denken dat ze het goed moeten doen voor iedereen.

Zelfacceptatie is het startpunt

In deze podcast ga ik dieper in op (zelf) acceptatie en waarom dit de basis is voor het creëren van een andere toekomst voor jezelf. 

Veel luisterplezier!

GRATIS BREINHACKS!

Vind je alles dat je leert in de podcast interessant? Dan ga je ook heel blij worden van het e-book dat ik voor je heb samengesteld met daarin mijn VIJF beste Breinhacks om vanaf vandaag weer controle te krijgen over je eetgedrag.  

Je kunt ze HIER gratis downloaden

In deze podcast aflevering: zelfacceptatie

Dag mooie vrouw! Daar ben ik weer met een nieuwe aflevering van de Eetgeluk Podcast. Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je een goede week hebt gehad. Misschien heb je carnaval gevierd, misschien ben je ervoor gevlucht… Dat is overigens wel heel raar omdat het hier helemaal niet leeft. En ineens zie ik dan op Facebook allemaal verklede mensen… Ik blijf het een bijzonder fenomeen vinden. Mijn ex zat in de raad van elf ergens in de Achterhoek, maar het is gewoon niet mijn feest.

Ok, over tot de orde van de dag. Maar voordat ik dat doe wil ik je nog even herinneren aan de gratis 1-1 coachsessie die ik eind van de maand ga verloten onder iedereen die een sterren review geeft of een comment plaatst onder een willekeurige podcast. Als je daarvan een screenprint maakt en deze mailt naar [email protected] dan ding je mee.

Goed. In de podcast van deze week wil ik het met je hebben over iets dat dit weekend gebeurde. Het is overigens wel vaker gebeurd. Eén keer in de zoveel tijd krijg ik namelijk een mail van een luisteraar of iemand die mijn nieuwsbrief leest, waarin ze aangeeft dat ze zich ergert aan mijn taalgebruik of aan het feit dat ik dingen deel uit mijn privé leven hier in Zweden en dat dit te lang duurt of niet relevant is. Of aan allebei.

En iedere keer als ik zo’n mail krijg dan vraag ik mezelf af: ‘Goh, waarom zou ze dit nu schrijven?. Wat zou ze ermee willen bereiken? Wat moet ik hiermee? Dat is dus eigenlijk ook de vraag die altijd terugstel als ik een dergelijke mail schrijf. Dus mocht je nu net een dergelijke mail klaar hebben staan om te verzenden, dan weet je alvast mijn antwoord…

Dit weekend heb ik dus exact hetzelfde gedaan. Ik heb aan de mailschrijfster gevraagd waarom ze mij dit gemaild heeft. En daarop volgde een interessant gesprek via de mail. Want ze had een enorm positieve intentie met haar mail. Ze wilde me helpen om de podcast nog interessanter te maken voor meer luisteraars. Volgens haar zou het daarom heel goed zijn als ik mijn taalgebruik zou veranderen en minder langdradig zou zijn over bepaalde dingen. En misschien is dat zo, maar misschien ook niet.

Dit gesprek heeft me de inspiratie gegeven voor de podcast van deze week. Zo zie je maar waar dingen soms toe kunnen leiden. Met dank dus voor deze mooie vrouw en haar mail!

Zelfacceptatie wat is het

Het onderwerp voor de podcast van deze week is (zelf)acceptatie. Acceptatie van de dingen om je heen, maar ook acceptatie van de mensen om je heen en vooral: acceptatie van jezelf. Hoe zou de wereld eruit zien als we allemaal onszelf volledig en onvoorwaardelijk zouden accepteren zoals we zijn. Nu, op dit moment? Als we niet meer zouden proberen om onszelf of om een ander te veranderen? Als iedereen volledig goed zou zijn zoals hij of zij is?

Want de mail die ik heb ontvangen vertelde me eigenlijk dat ik niet goed ben zoals ik nu ben. Of misschien beter gezegd: dat ik het niet goed doe zoals ik het nu doe. Namelijk dat ik soms woorden gebruik die ik misschien beter niet kan gebruiken. Of dat de podcast nog beter zou zijn als ik minder zou delen over mijn privé leven. Punt is dat ik ook mails ontvang van vrouwen die dat juist superleuk vinden. Dat ik no-nonsense ben en direct en die smullen van wat ik deel over mijn leven hier.

Zoveel mensen, zoveel meningen zullen we maar zeggen. En weet je: het is allemaal OK. En tegelijkertijd is het helemaal niet OK. Want ik geloof oprecht dat dit één van de grote redenen is dat zoveel vrouwen de verbinding met zichzelf en met de mensen om hen heen zijn kwijtgeraakt. Ik geloof zelfs dat dit de reden is dat we ons maatschappelijk gezien op een steeds groter hellend vlak bevinden. Iedereen vindt tegenwoordig wel ergens iets van. En iedereen voelt zich ook geroepen om daar wat van te zeggen. En vervolgens zijn er weer mensen die daar dan weer iets van vinden. Maar het punt is dat het onmogelijk is om het iedereen naar de zin te maken. Als je het iedereen naar de zin wil maken, dan is er één grote verliezer en dat ben je zelf. Je verliest dan uiteindelijk de verbinding met jezelf.

Verwijderd raken van jezelf door aanpassingsgedrag

Ik ben jaren en jaren een ontzettende kameleon geweest. Ik was constant bezig om me aan te passen aan wat ‘men’ van mij verwachtte. Of aan wat ik dacht dat ‘men’ van mij verwachtte. Dat heb ik zo lang gedaan dat ik op een gegeven ogenblik niet meer wist wat ik nu eigenlijk zelf wilde. En wie ik nu eigenlijk zelf was. Ik dacht dat ik me op een bepaalde manier moest kleden en gedragen om geaccepteerd te worden. Dat ik bepaalde dingen moest zeggen of juist niet moest zeggen. Maar als ik dat deed dan kreeg ik weer ‘feedback’ van een vriendin die dan weer precies iets anders van me verlangde. Een aantal jaar geleden heb ik besloten dat dit genoeg was. Ik ben gestopt met kameleon zijn en ik ben gestopt met dingen anders doen zodat een ander zich dan beter voelt. Of omdat een ander daar dan misschien wat van zou kunnen vinden. Ik heb besloten dat ik vanaf nu alleen nog maar compromisloos mezelf ben. Overigens vanuit respect naar een ander. Maar ik ga me niet meer aanpassen aan geldende sociale normen en regels.

Ik ben helemaal goed zoals ik ben. En een ieder die dat lastig vindt heeft twee keuzes: of je luistert niet meer naar deze podcast of en dat is wat mij betreft de betere keuze: je gaat onderzoeken waarom je ergens moeite mee hebt. Dat is wat ik eigenlijk altijd doe. Wanneer ik iets echt de moeite waard vind, maar ik zit met kromme tenen te luisteren of te kijken (of ik erger me helemaal totaal compleet suf aan die persoon – als die persoon zeg maar in mijn irritatiezone zit – ook zo’n veel te veel gebruikt modewoord als je het mij vraagt), dan ga ik terug naar mezelf.

Iemand kan je namelijk alleen maar irriteren of emotioneel raken als dat wat hij of zij zegt of doet een overtuiging aanraakt die leeft in jou. Dus wanneer ik dat bij mezelf merk dan ga ik vrijwel altijd onderzoeken in mezelf waarom die persoon op de rode knoppen drukt waar ik op reageer. Welke overtuigingen leven er nog in mij over hoe dingen zouden moeten of over hoe dingen horen te zijn? Waar wijs ik mezelf nog af? En zijn dit overtuigingen die ik wil houden, die me dienen of ben ik er eigenlijk wel klaar voor om ze los te laten?

Spiegelen en irritatie

Want eigenlijk is dat wat er aan de hand is. Datgene waaraan je je ergert bij iemand anders, zijn eigenlijk altijd eigenschappen van jezelf die door die ander worden gespiegeld. En soms weerspiegelt die ander juist exact iets dat je graag zou willen hebben of kunnen. Ga daarom vanaf nu die irritatiemomenten en dingen gebruiken om jezelf beter te leren kennen.

Wees vanaf nu dankbaar als iemand op een rode knop drukt. Het geeft je namelijk een prachtige mogelijkheid, een prachtige spiegel om in te kijken en meer jezelf te worden. Dit is dus exact de reden dat ik doe wat ik doe op de manier zoals ik het doe. En dat ik mijn stijl niet meer ga aanpassen. Ik sta altijd open voor het gesprek en ik ga confrontaties niet uit de weg.

Tegelijkertijd ben ik helemaal OK met mezelf zoals ik nu ben. En tegen een ieder die graag wil dat ik verander zeg ik vanuit liefde: dank voor je goedbedoelde feedback en ik kies ervoor om te zijn wie ik ben. Dit is namelijk exact waarom zo ontzettend veel vrouwen worstelen met hun eetgedrag en zelfbeeld. Omdat ze zich constant aanpassen of omdat de omgeving van hen verlangt (of hen de suggestie geeft) dat ze beter zijn of pas echt geaccepteerd worden wanneer ze zich aanpassen. Waardoor ze zichzelf steeds verder kwijtraken en steeds meer innerlijke stress krijgen omdat ze denken dat ze het goed moeten doen voor iedereen.

Compromiloos jezelf zijn

Dus dat is voor mij exact de reden waarom ik er heel bewust voor kies om de dingen te doen zoals ik ze doe. En om de dingen te blijven doen zoals ik ze doe en te blijven zeggen zoals ik ze zeg. Het is voor mij volledig OK als niet iedereen OK is met hoe ik de dingen doe of zeg. En als dat minder luisteraars oplevert dan is dat voor mij helemaal prima. Dit is het voorbeeld dat ik wil leven: compromisloos mezelf zijn. En geloof me, niets is lastiger dan dat. Want er zijn altijd mensen die daar iets van vinden. Inclusief mezelf. Het is veel uitdagender om jezelf bij alles wat je doet af te vragen of je daar blij van wordt en of je er energie van krijgt dan om de dingen te doen die je altijd doet omdat je geen gezeik wilt hebben. Om het iedereen naar de zin te maken omdat je het moeilijk vindt om nee te zeggen. Of omdat je bang bent voor de reactie van de ander als je nee zegt.

Jezelf accepteren en jouw realiteit accepteren kost moeite. Want vaak zijn de dingen niet zoals je wilt dat ze zijn. Je lichaam ziet er anders uit dan je zou willen, je bankrekening bevat minder geld dan je zou willen. Je partner vergeet dingen die belangrijk voor je zijn. Je huis heeft allerlei gebreken die je graag anders zou zien. Je moeder zegt niet wat je wilt horen of je kinderen geven andere dingen voorrang boven jou. En het kost ontzettend veel moeite om dat te accepteren. Om dat niet te willen veranderen. En vooral: om dat niet persoonlijk te nemen. Zeker als je pubers in huis hebt op dit moment is dat misschien wel één van de grootste uitdagingen: om niet persoonlijk te nemen wat ze zeggen en doen.

Blijven hangen in het verleden en schuldgevoel

Hetzelfde geldt voor je verleden. Hoe vaak voel je je niet schuldig om dingen die je in het verleden anders had moeten of kunnen doen. Of heb je spijt van dingen die je niet hebt gedaan? Of misschien ben je wel boos op dingen die zijn gebeurd. Punt is dat je de tijd niet meer terug kunt draaien. Het enige dat je kunt doen is accepteren dat het is gebeurd. En stoppen met jezelf voor de kop te slaan omdat je vindt dat je het achteraf gezien niet goed hebt gedaan. Het is wat het is. Omdat het is wat het is. Alles wat er in het verleden is gebeurd heeft je gebracht tot waar je nu bent. En je kunt pas verder wanneer je volledig OK bent met het feit dat je er niet OK mee bent.

Hoe zou het zijn als je naar je lichaam zou kunnen kijken en oprecht zou kunnen zeggen tegen jezelf: het is ok. Ik accepteer mijn lichaam. En ik accepteer dat het niet perfect is. Zelfacceptatie bevrijdt je van zo ontzettend veel vechten met jezelf. Het is misschien niet makkelijk, maar het is de grootste daad van zelfliefde die er is. En ik ben er heilig van overtuigd dat niet liefde, maar zelfacceptatie de weg is naar wereldvrede. Wanneer we allemaal onszelf en ons leven accepteren zoals het nu is, hebben we de buitenwereld niet meer nodig om ons goed te voelen. Dan hoeft de buitenwereld niet meer te veranderen. Het maakt dan niet meer uit. En dat stoppen alle welles nietes discussies die we nu met elkaar hebben. Omdat we gaan zien dat we eigenlijk allemaal exact hetzelfde doel hebben, namelijk ons goed voelen.

Stel je eens voor hoe dat zou zijn. Een wereld waarin iedereen volledig zichzelf kan zijn. Vanuit respect voor de ander. Want als je jezelf respecteert dan respecteer je automatisch ook de ander. Altijd. Dat kan namelijk niet anders. En het grappige is ook dat die ander jou vervolgens automatisch met respect gaat behandelen. En ook veel meer van zichzelf durft te laten zien. Omdat het veilig is, omdat er geen afwijzing meer is. Omdat er geen ik ben goed en jij bent fout meer is.

Onvoorwaardelijk jezelf accepteren

Hoe zou de wereld er dan uitzien? Hoe zou de wereld eruit zien als je onvoorwaardelijk zou accepteren wat anderen doen en hoe anderen zich gedragen? Als je niet meer de behoefte zou hebben om die ander te corrigeren of veranderen? Hoeveel energie denk je dat je daaraan iedere dag verliest? Hoe graag we misschien ook willen, we hebben geen controle over het gedrag van een ander. Geen enkele podcastluisteraar heeft controle over wat ik wel en wat ik niet kies te zeggen. Het enige waar je controle over hebt dat is jouw gedrag. Dat is jouw keuze om wel of niet te luisteren. En wanneer je ervoor kiest om te luisteren, om te accepteren dat ik de dingen doe en zeg zoals ik ze doe of zeg. En dat betekent niet dat je het er altijd mee eens hoeft te zijn. Het betekent ook niet dat je mij de hemel in dient te prijzen of aan dient te moedigen.

Waar het over gaat is dat je OK bent met het feit dat ieder mens mag doen en denken wat hij of zij wil zonder dat jij je ermee bemoeit. Wanneer je dat kunt, dan ga je steeds meer je eigen leven en vooral jezelf accepteren. En wat er dan vervolgens gebeurt is dat je je steeds minder gaat ergeren en irriteren aan de buitenwereld. Omdat je steeds meer terug gaat naar jezelf. En daardoor ga je je steeds meer realiseren dat er dingen zijn in je leven die je niet onder controle hebt en die je niet kunt veranderen. Maar dat jij wel de controle hebt over jezelf en over hoe je met dingen kiest om te gaan. Je kunt je verleden niet veranderen, je kunt het gedrag van andere mensen niet veranderen, je kunt bepaalde dingen in je leven niet veranderen zoals je lichaam. Maar waar je wel controle over hebt, waar je altijd controle over hebt dat is hoe je denkt over dingen. Over hoe je de dingen kiest te interpreteren.

Ik geloof dat alles wat er nu in je leven is, er is voor jou. Dat je alles hebt gecreëerd voor jezelf om te ervaren en te groeien als mens. En dat het alleen maar mogelijk is om dingen te creëren vanuit het onvoorwaardelijk accepteren van wie je nu bent en wat je nu hebt. Want wanneer je dat doet, dan geef je impliciet aan dat je helemaal OK bent met alles dat je in het verleden hebt gecreëerd. En met alles dat in het verleden is gebeurd.

Creatiekracht gebruiken

En vanuit die onvoorwaardelijke acceptatie van je verleden accepteer je automatisch je huidige leven en kun je vervolgens waar bewuste keuzes maken voor alles dat je wilt creëren voor jezelf in de toekomst. Wanneer je een andere toekomst voor jezelf wilt creëren vraagt dat van je dat je vertrouwen hebt in jezelf en in jouw creatiekracht. Maar hoe kun je nu vertrouwen hebben in je creatiekracht als je haar afwijst? Als je alles afwijst wat je nu bent en nu hebt gecreëerd voor jezelf? Als je jouw verleden en jouw heden niet kunt accepteren, hoe kun je dan een nieuwe toekomst creëren zonder dat het een vlucht wordt voor je huidige leven? Of een herhaling van wat er nu is?

Als je nu niet accepteert dat je 100 kilo weegt, hoe kun je dan accepteren en geloven dat je over een jaar 80 kilo weegt? Als je je heden niet accepteert dan kun je ook je toekomst niet accepteren, want je toekomst is een rechtstreeks gevolg van alles wat je nu denkt, doet en voelt. En als je nu, op dit moment met jezelf in gevecht bent, dan zul je ook in de toekomst met jezelf vechten. Je denkt misschien dat je pas kunt stoppen met vechten met jezelf als je minder weegt, maar het is precies omgekeerd. Je kunt pas minder wegen als je eerst stopt met vechten met jezelf. Blijvende resultaten kun je alleen creëren vanuit onvoorwaardelijke acceptatie en onvoorwaardelijke liefde voor jezelf. Blijvende resultaten kun je alleen creëren vanuit vrede met jezelf. Zolang je in gevecht bent met jezelf, zolang je jezelf of je leven of andere mensen niet accepteert zoals ze zijn, dan zul je nooit meer dan tijdelijke resultaten creëren.

Wanneer je echter beter wordt in het accepteren van alle dingen waar je het niet mee eens bent, dan zul je ook beter worden in het accepteren van al die dingen die je nu misschien nog niet kunt geloven. En begrijp me goed hè.

Overgave en zelfacceptatie gaan hand in hand

Accepteren betekent niet dat je opgeeft. Het betekent dat je je overgeeft aan het moment. Aan het leven. Aan jouw leven. Zonder voorwaarden. Zonder mitsen en maren. Hoe zou het zijn als je er hier en nu heel bewust voor kiest om te accepteren dat het leven perfect is? Dat je verleden perfect is, dat je huidige leven perfect is en dat je toekomst perfect zal zijn?

Dat vandaag alleen maar hier is om je te leren wat je nodig hebt. Maar dat de toekomst daarentegen helemaal van jou is. Dat je die helemaal kunt vormgeven zoals je dat wilt. Wanneer je leert om te accepteren wat er nu is, dan wordt het ook steeds makkelijker om te accepteren wat er allemaal mogelijk is. Het enige dat je hoeft te doen is volledig te omarmen dat jij alle talenten en krachten hebt om jouw leven te creëren.

Je doet het al je hele leven. Iedere dag opnieuw. Maar op dit moment doe je het nog niet vanuit volledige acceptatie en daarom is het iedere dag opnieuw een strijd. Daarom wil je zoveel veranderen aan jezelf en kost het je zo ontzettend veel energie. En omdat je niet gelooft dat je zelf kunt veranderen probeer je om de wereld om je heen te veranderen. Om al die dingen en mensen die je irriteren te veranderen. Door ze feedback te geven over hoe ze het beter kunnen doen en hoe ze beter kunnen zijn. In jouw ogen.

Terwijl het zoveel makkelijker is om jezelf te veranderen door te gaan komen vanuit volledige acceptatie van alles in je leven. Te beginnen bij jezelf. En nogmaals, accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn betekent niet dat je het ermee eens bent hoe de dingen zijn of hoe de dingen gaan.

Accepteren en de energie die vrijkomt

Accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn betekent dat je accepteert dat je bepaalde dingen misschien niet kunt veranderen, maar dat je door ze te accepteren zoals ze zijn kunt stoppen met ermee te vechten. Of je er druk over te maken. En de energie die daardoor vrijkomt kun je gaan gebruiken om jouw leven te creëren.